Քննարկել հետևյալ առակները.
Մատիտի առակը
Մատիտ պատրաստողը մատիտը տուփի մեջ դնելուց առաջ ասաց.
– Կա հինգ բան, որ պետք է իմանաս՝ նախքան աշխարհ գնալդ: Դրանք միշտ հիշիր և կլինես աշխարհի ամենալավ մատիտը:
Առաջինը՝ դու կարող ես հրաշքներ գործել, բայց միայն եթե թույլ տաս քեզ ուրիշի ձեռքում լինել:
Երկրորդը՝ երբեմն քեզ ցավոտ կսրեն, բայց դա քեզ պետք է լավ մատիտ լինելու համար:
Երրորդը՝ դու կկարողանաս սխալներդ ուղղել կամ ջնջել:
Չորրորդը՝ քո ամենակարևոր մասը քո մեջ եղածն է:
Հինգերորդը՝ ամեն մակերևույթի վրա դու հետք կթողնես: Ցանկացած պայմանում դու պետք է շարունակես գրել:
Մատիտը հասկացավ և խոստացավ, որ կհիշի: Նա մտավ տուփը՝ նպատակը սրտում:
Դուք հատուկ եք: Միայն դուք կարող եք կատարել այն նպատակը, որի համար դուք ծնվել եք:
Անգլերենից թարգմանեց Հրանտ Աբրահամյանը:
Ապակին
— Րեբե, ես չեմ հասկանում. գնում ես աղքատի մոտ, նա բարյացակամ է և օգնում է, ինչպես կարողանում է: Մոտենում ես հարուստին, նա ոչ մեկին չի տեսնում: Արդյո՞ք դա միայն փողից է:
— Նայի՛ր պատուհանից դուրս: Ի՞նչ ես տեսնում:
— Կին՝ երեխայի հետ, տոպրակով, շուկա է գնում….
— Լավ: Իսկ հիմա նայի՛ր հայելու մեջ: Ի՞նչ ես տեսնում:
— Եվ ի՞նչ կարող եմ այնտեղ տեսնել: Միայն ինձ:
— Հենց դա է: Պատուհանն էլ է ապակուց, հայելին էլ: Մնում է միայն մի քիչ արծաթ ավելացնել ապակուն, և արդեն միայն քեզ ես տեսնում:
Թարգմանեց Մառա Մկրտչյանը:
Բոլորս էլ մարդիկ ենք, բայց եթե մի մարդու բնույթի մեջ ավելացնում ես նյութական իրերի հանդեպ սերը և կախվածությունը, նրանք այլևս չեն նկատում ուրիշներին և դառնում են հայելու պես, իսկ այն մադրիկ ովքեր գիտակցում են, թե որտեղ են ապրում, ում հետ և կարողանում են դրանք գնահատել, նմանվում են ապակուն՝ դառնում են թափանցիկ։
Կարինե Գոմցյան 